អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ: សាស្ត្រាខ្យងស័ង្ខ វគ្គទី៣

ចំណែកព្រះបាទសាមលរាជ ដោយភាពស្អប់ខ្ពើមចំពោះចៅងោះខ្លាំងពេក ព្រះអង្គបានរិះរកគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីសម្លាប់ចៅងោះចោលដើម្បីឲ្យព្រះនាងពៅអាចទទួលបានស្វាមីថ្មីដែលស័ក្តិសមនឹងព្រះនាង។ ព្រះអង្គបានឲ្យបុត្រាសុណិសារបស់ព្រះអង្គទាំងអស់ចេញទៅរកសត្វព្រៃ បើបុត្រាណារកសត្វពុំបាននឹងត្រូវទទួលទោសស្លាប់។ បុត្រប្រសារទាំងប្រាំមួយសុទ្ធតែមានពលសេនា លើកលែងតែចៅងោះដែលគ្មានពលសេនាសូម្បីតែម្នាក់។ នៅពេលដឹងដំណឹងនេះភ្លាម ព្រះនាងពៅបានពាំនាំដំណឹងនេះមកថ្លាថ្លែងប្រាប់ស្វាមី។ ដោយក្តីអាណិតចំពោះភរិយា ព្រះស័ង្ខក៏ដោះស្រោមងោះចេញ ហើយហោះសំដៅទៅកណ្តាលទីព្រៃ។ ក្រោមម្លប់ជ្រៃ ព្រះអង្គបានសូត្រមន្តដើម្បីអន្ទងហៅសត្វម្រឹគដើម្បីយកទៅថ្វាយព្រះបិតាក្មេក។ ចំណែកបុត្រប្រសារផ្សេងៗសុទ្ធតែរកសត្វព្រៃបានតែម្នាក់មួយ ហើយខ្លះក៏ខូចស្អុយរលួយអស់ទៅហើយ។ អ្នកទាំងប្រាំមួយបានដោះដូរជាមួយចៅងោះ ដោយសុខចិត្តកាត់ច្រមុះខ្លួនឯងដើម្បីប្តូរយកសត្វព្រៃ។ ដោយសារការអសមត្ថភាពរបស់បុត្រប្រសារទាំងប្រាំមួយធ្វើឲ្យព្រះបាទសាមលរាជខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំង។

លើកទីពីរ ទ្រង់បានបញ្ជាឲ្យបុត្រប្រសារទាំងអស់ចេញទៅរកត្រីម្តង។ លើកនេះបុត្រប្រសារទាំងប្រាំមួយទទួលបានសុទ្ធតែត្រីងាប់ទាំងអស់ ហើយថែមទាំងកាត់ស្លឹកត្រចៀករបស់ ខ្លួនឯងជាថ្នូរជាមួយនឹងត្រីរបស់ចៅងោះដែលជាហេតុធ្វើឲ្យព្រះបាទសាមលរាជខ្ញាល់នឹងបុត្រប្រសារទាំងប្រាំមួយម្តងទៀត។

ដោយរកល្បិចចាប់ទោសចៅងោះមិនបានព្រះបាទសាមលរាជទ្រង់ចេញព្រះរាជបញ្ជាឲ្យអាមាត្យទៅប្រាប់ដល់បុត្រ ទាំងអស់រៀបចំស្វាមីរបស់ខ្លួនឲ្យបានស្អាតបាតប្រដាប់ដោយគ្រឿងអលង្គការផ្សេងៗ។ ក្រោយពី ទទួលដំណឹងនេះភ្លាម បុត្រីទាំងប្រាំមួយក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំឲ្យស្វាមីរបស់ខ្លួនរៀងៗខ្លួន។ ព្រះស័ង្ខដែលស្ថិតក្នុងស្រោមងោះមិនខ្ចីខ្វាយខ្វល់នឹងសេចក្តីស្លាប់ ទោះជាព្រះនាងពៅ យំសោកអង្វរយ៉ាងណាក៏ព្រះអង្គពុំព្រមដោះស្រោមងោះចេញដែរ។ ដោយមិនអាចធ្វើឲ្យស្វាមីធ្វើតាមបំណងរបស់ខ្លួនបាន ព្រះនាងពៅក៏បានទៅក្រាបសុំក្តីសន្ដោសពីព្រះបិតា។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះបាទសាមលរាជទ្រង់ខ្ញាល់នឹងព្រះនាងពៅ ព្រមទាំងស្វាមីកាន់តែខ្លាំងឡើងៗរហូតដល់ចង់សម្លាប់ព្រះនាង និងស្វាមីចោល។ ពេលព្រះនាងវិលមកលំនៅដ្ឋានវិញ ព្រះនាងបានរៀបរាប់នូវព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់ប្រាប់ទៅស្វាមី។ ទោះបីព្រះស័ង្ខមានក្តីអាណិតអាសូរដល់ព្រះមហេសីយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់លាក់នូវក្តីអាណិតនោះទុកតែពុំព្រមធ្វើតាមឡើយព្រោះមិនទាន់ដល់ពេលវេលា។ ចំណែកព្រះនាងពៅ ដោយមិនអាចសុំសេចក្តីសន្តោសពីព្រះស្វាមីបាន ចាប់តាំងពីពេលនោះមកអស់រយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ ប្រាំពីរយប់ព្រះនាងមិនបានបរិភោគអាហារ ព្រះនាងព្រះកន្សែងរៀងរាល់ថ្ងៃរហូតក្ស័យជន្មាបាត់ទៅ។

នៅពេលដែលព្រះនាងពៅសោយទីវង្គត ព្រះឥន្ទ្រកើតមានភាពក្តៅក្រហាយក៏បើកទិព្វចក្ខុទតមកកាន់សាមលបុរី រួចក៏យល់អស់នូវន័យសេចក្តី។ ព្រះឥន្ទ្ររិះរកនូវដំណោះស្រាយដើម្បីស្រាយចំណងក្នុងចិត្តរបស់ព្រះស័ង្ខ និងធ្វើឲ្យព្រះនាងពៅមានព្រះជន្មឡើងវិញ។ ព្រះឥន្ទ្របានត្រាស់បង្គាប់ឲ្យព្រះពិស្ណុកាប្រែកាឡាជាទូតទៅសុំប្រកួតល្បែងវាយឃ្លីជាមួយព្រះបាទសាមលរាជ ដោយភ្នាល់ដាក់នគរ។ ព្រះបាទសាមលរាជមានការភិតភ័យជាខ្លាំងចំពោះដំណឹងនេះ។ ព្រះបាទសាមលរាជបានគំរាមបុត្រប្រសារទាំងឡាយថានឹងទទួលទោសស្លាប់ បើពុំបានទទួលជោគជ័យក្នុងការប្រកួត។ ដោយអំណាចតេជះរបស់ព្រះឥន្ទ្រ បុត្រប្រសាររបស់ព្រះបាទសាមលរាជទាំងប្រាំមួយគ្មានម្នាក់ណាអាចយកឈ្នះព្រះឥន្ទ្រឡើយ។ ព្រះបាទសាមលរាជ មានសេចក្តីអាម៉ាស់ចំពោះអាណាប្រជានុរាស្ត្រយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលនោះព្រះអគ្គមហេសីបានលើកទឹកចិត្តព្រះស្វាមីកុំឲ្យអស់សង្ឃឹមដោយបានរំលឹកដល់ចៅងោះដែលជាស្វាមីនាងពៅ និងស្នើសុំឲ្យព្រះអង្គហៅចៅងោះមកសាកល្បងស្នាដៃជាមួយក្សត្រព្រះឥន្ទ្រ។ ព្រះបាទសាមលរាជក៏អនុញ្ញាតឲ្យអគ្គមហេសីទៅកោះហៅចៅងោះមកប្រកួត។ ពេលទៅដល់លំនៅរបស់ព្រះនាងពៅ ព្រះអគ្គមហេសីមានការរន្ធត់ជាពន់ពេក ដោយសារការចូលទិវង្គតរបស់បុត្រីជាទីស្រឡាញ់។ ពេលនោះចៅងោះក៏បានប្រស់នាងពៅឱ្យរស់ឡើងវិញ។ ក្រោយពេលនាងពៅដឹងព្រះកាយវិញ ព្រះមាតាទ្រង់បានរៀបរាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍នៃការប្រកួតវាយឃ្លី ហើយស្នើសុំឲ្យព្រះស័ង្ខទៅចូលរួមប្រកួតវាយឃ្លីនោះ។ ព្រះស័ង្ខក៏យល់ព្រមទទួលយកសំណើរបស់ព្រះនាងពៅ និងព្រះមាតា ដោយព្រមដោះស្រោមងោះចេញ ហើយទៅប្រកួតវាយឃ្លីនោះ។ ក្នុងការប្រកួតនេះមានពួកទេវតាជាច្រើនបានចុះមកអបអរសាទរហើយជ័យជំនះក៏ធ្លាក់ទៅលើព្រះស័ង្ខ។ ព្រះបាទសាមលរាជមានការពេញចិត្តជាខ្លាំងចំពោះរូបសម្បត្តិព្រះស័ង្ខ ទ្រង់បានប្រគល់រាជសម្បត្តិទៅព្រះស័ង្ខជាបុត្រសុណិសា ហើយអភិសេកព្រះនាងពៅជាព្រះរាជអគ្គមហេសីដែលមានកិត្តិយសលើសអស់បងទាំង៦អង្គ។

(សូមរង់ចាំអានវគ្គទី៤ជាវគ្គបញ្ចប់)