អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ: សាស្ត្រាខ្យងស័ង្ខ វគ្គទី២

ខណៈនោះខ្យងស័ង្ខបានលិចទៅដល់ឋានបាតាលដែលសោយរាជដោយស្តេចភុជង្គនាគ ព្រះអង្គក៏បាននិម្មិតជាផ្កាឈូកមាសមួយមកទ្រខ្យងស័ង្ខ និងទទួលព្រះពោធិសត្វជាបុត្រចិញ្ចឹម។ ខ្យងស័ង្ខមិនអាចរស់នៅឋាននាគបាន ទើបស្តេចភុជង្គនាគបានបញ្ជូនខ្យងស័ង្ខមកឋានមនុស្សលោកតាមសំពៅមានភោជនអាហារគ្រប់បែបយ៉ាង ដោយព្រះអង្គអធិដ្ឋានថា«បើខ្យងស័ង្ខជាសព្វញ្ញូ សូមឱ្យសំពៅអណ្ដែតទៅដល់នគរតាវ័នហើយយក្ខិនីពន្ធរសជាស្តេចនៅនគរនោះចិញ្ចឹមថែរក្សាបុត្រ»។ រយៈពេលជាច្រើនខែកន្លងមក សំពៅមាសក៏បានមកដល់នគរយក្ស ហើយយក្ខនីពន្ធរសបានចិញ្ចឹមថែរក្សាខ្យងស័ង្ខទុកជាបុត្រ ដោយខ្យងស័ង្ខមិនបានដឹងថាព្រះនាងជាយក្សឡើយ។ គ្រាដំបូងនាងបានធ្វើពិធីហៅព្រលឹងដើម្បីឱ្យខ្យងស័ង្ខមានថាមពលឡើងវិញ។

ថ្ងៃមួយយក្សពន្ធរសបានទៅដើររកអាហារក្នុងព្រៃ។ មុនពេលទៅនាងបានហាមប្រាមបុត្រមិនឱ្យទៅស្រះមាសស្រះប្រាក់ដែលជាស្រះព្រលឹងស្វាមីខ្លួន។ ពេលនោះខ្យងស័ង្ខបានទៅលេងស្រះ ហើយបានដឹងថាព្រះនាងជាយក្ស ព្រះអង្គក៏រត់ចេញពីនគរនោះទៅ។ លុះព្រះនាងពន្ធរស ត្រឡប់មកវិញមិនឃើញបុត្រ ព្រះនាងក៏ហោះតាមរក។ ពេលជួបជាមួយខ្យងស័ង្ខ ព្រះនាងបានអង្វរបុត្រឱ្យត្រឡប់ទៅនគរវិញ តែខ្យងស័ង្ខមិនព្រមទៅ ទើបព្រះនាងបានប្រាប់ពីអាថ៌កំបាំងវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិទាំងបី គឺទី១ស្រោមងោះ ជាអាវក្រោះការពារអាវុធគ្រប់ប្រភេទ ទី២ឈើច្រត់ អាចហោះហើរលើអាកាសដល់ចក្រវាឡតែមួយពព្រិចភ្នែក ទី៣ស្បែកជើងកែវ អាចដើរលើទឹកបាន។ ជាចុងក្រោយព្រះនាងក៏បានបង្រៀនដល់បុត្រពីវិជ្ជាដែលអាចកោះហៅត្រី សត្វនានា និងសម្បត្តិកែវកងផ្សេងៗបាន។ បន្ទាប់ពីបង្ហាត់បង្រៀនចប់ ព្រះនាងក៏បានសោយទិវង្គតទៅ។ ខ្យងស័ង្ខ ក៏បានចាត់ចែងបូជាព្រះសពព្រះមាតាទៅតាមប្រពៃណី។ ក្រោយមកព្រះអង្គក៏បានពាក់ស្រោមងោះធ្វើដំណើរបន្តទៅទៀត។

និយាយពីព្រះបាទសាមល សោយរាជ្យនៅសាមលនគរ មានអគ្គមហេសីនាមសាមលទេវីដែលមានបុត្រី៧អង្គប្រកបដោយរូបឆោមល្អណាស់។ ថ្ងៃមួយព្រះអង្គក៏បានប្រកាសជ្រើសរើសស្វាមីឱ្យបុត្រីគ្រប់អង្គ ដោយបានផ្ញើសារទៅនគរចំណុះ១០១នគរឱ្យនាំបុត្រាមកប្រឡង។ ពិធីរើសស្វាមីបានប្រព្រឹត្តទៅដោយព្រះនាងទាំងប្រាំមួយអង្គបានរើសស្វាមីម្នាក់មួយៗលើកលែងតែបុត្រីពៅដែលរើសមិនបានស្វាមីនឹងគេ។ ដោយទ្រង់យល់ឃើញថាបុត្រីពៅរបស់ព្រះអង្គមិនបានពេញចិត្តលើបុរសណាមួយក្នុងចំណោមបុរសទាំងអស់នោះ ទើបព្រះអង្គបញ្ជាឲ្យមន្ត្រីអាមាត្យប៉ាវគងប៉ាវឃ្មោះ និងលេងភ្លេងផង ប្រសិនបើបុត្រីពៅពេញចិត្តបុរសណាត្រូវយកកម្រងផ្កាទៅបំពាក់ឲ្យបុរសនោះ ប៉ុន្តែព្រះនាងនៅតែមិនពេញចិត្តដដែល។ ដោយទាល់តម្រិះ ព្រះអង្គក៏ឲ្យអាមាត្យទៅហៅអស់រាស្ត្របុរស ទាំងចាស់ ទាំងក្មេងឲ្យមកចូលរួមពិធីជ្រើសរើសព្រះស្វាមី ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ព្រះនាងនៅតែមិនពេញព្រះទ័យនឹងនរណាម្នាក់ឡើយ។ ដោយនៅក្នុងនគរទាំងមូលនៅសល់តែបុរសតែម្នាក់គត់ជាបុរសដែលមានមុខមាត់អាក្រក់គួរឲ្យខ្លាច។ នៅពេលនោះព្រះបាទសាមលរាជបានចាត់ឲ្យសេនាមាត្យទាំងឡាយទៅហៅមនុស្សងោះនោះមក។ ខ្យងស័ង្ខដែលពាក់ងោះ បានអធិដ្ឋានថា«បើនាងពៅពិតជាគូពីបុព្វេមែន សូមឱ្យនាងមើលឃើញពីរូបពិតរបស់ខ្លួននៅក្នុងស្រោមងោះនេះ»។ បន្ទាប់ពីនោះមក នាងពៅក៏បានមើលឃើញរូបពិតរបស់ងោះដែលមានរូបឆោមលោមពណ៌ស្អាត ទើបព្រះនាងរើសយកងោះជាស្វាមី ដែលជាហេតុបណ្ដាលឱ្យសេនាសព្វមុខមន្ត្រី និងអ្នកចំណុះនគរសើចចំអកព្រះនាង។ ព្រះរាជាខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំងក៏បណ្តេញនាងពៅឱ្យចេញទៅក្រៅនគរ។

ក្នុងការរួមរស់ជាមួយគ្នា ងោះបានដោះស្រោមចេញមកផ្ទំជាមួយនាងពៅតែពេលរាត្រីប៉ុណ្ណោះ។ យប់មួយ នាងពៅបានលួចយកស្រោមងោះនេះទៅដុតចោលតែដុតមិនឆេះ ទើបចាប់ពីពេលនោះមក ខ្យងស័ង្ខបានពាក់ងោះលែងដោះចេញរហូត។

(សូមរង់ចាំអានវគ្គទី៣ ដែលជាវគ្គបញ្ចប់)