អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ: ចានឈើ

នៅស្រុកមួយមានលោកតាចាស់ម្នាក់ ភរិយាបានចែកឋានទៅហើយ ត្រូវមករស់នៅជាមួយកូនប្រុស កូនប្រសារស្រី និងចៅប្រុសតូចម្នាក់។ រាល់ថ្ងៃមនុស្សទាំងគ្រួសារបានមកជួបជុំគ្នាហូបបាយល្ងាចលើតុមួយ។ ដោយសារតែភាពចាស់ជរា លោកតាតែងតែធ្វើឳ្យធ្លាក់ស្លាបព្រា កំពប់សម្ល ប្រឡាក់នេះនោះមិនចប់ ទើបធ្វើឳ្យកូននិងកូនប្រសារស្រីគាត់ក្នក់ក្នាញ់លោកតា។ថ្ងៃមួយប្តីប្រពន្ធជាកូនក៏ជំនុំគ្នាថាត្រូវតែបំបែកគាត់ឳ្យទៅហូបបាយនៅមួយកន្លែងគៀនជញ្ជាំងហើយទើបបាន។

ក្រោយពិគ្រោះគ្នារួចពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធបានដាក់តុតូចមួយក្បែរជញ្ជាំងឆ្ងាយពីតុបាយពួកគេ ហើយបានដាក់ម្ហូបអាហារឳ្យគាត់ក្នុងចានឈើមួយដោយមិនបារម្ភខ្លាចបែកចាន។ ខណៈពេលគ្រប់គ្នាទទួលទានអាហារពេលល្ងាចយ៉ាងសប្បាយរីករាយ លោកតាទទួលទានបាយលាយទឹកភ្នែកសង្វេកខ្លួនតែម្នាក់ឯងទៅវិញ។ ប្តីប្រពន្ធនោះតែងស្តីបន្ទោសឳ្យឪពុកពេលគាត់ធ្វើធ្លាក់សមស្លាបព្រាជាដើម។

រាល់ទង្វើទាំងនេះបានដក់ក្នុងចិត្តកូនតូចអាយុ៤ឆ្នាំ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ថ្ងៃមួយមុនពេលបាយល្ងាច ឪពុកបានសង្កេតឃើញកូនប្រុសតូចកំពុងលេងបន្ទះឈើមួយនៅលើកម្រាល ហើយគាត់ក៏សួរកូនប្រុសតូចថា«តើកូនកំពុងធ្វើចេញជាស្អីហ្នឹង?»។ កូនក្មេងក៏តបដោយទន់ភ្លន់ថា«ខ្ញុំកំពុងធ្វើចានឈើទុកឳ្យប៉ានិងម៉ាក់ញ៉ាំបាយ»។ ប្តីប្រពន្ធមួយគូនោះបានឮសម្តីនេះហើយក្នុងចិត្តសែនក្តុកក្តួល ហើយនឹកឃើញពីទង្វើខ្លួនធ្វើលើឪពុកចាស់នោះ។ បន្តិចក្រោយមកបុរសជាកូនប្រុសលោកតាក៏បានទៅដឹកដៃលោកតាមកចូលរួមតុពិសារអាហារពេលល្ងាច ហើយលែងប្រកាន់នូវផលរំខានចិត្តនានាដែលកើតពីលោកតាទៀតហើយ។

តម្លៃអប់រំ

កូនក្មេងតែងតែសង្កេតមើលគំរូ ស្តាប់សម្តី ហើយចិត្តគំនិតរបស់គេក៏ដុះដាលទៅតាមអ្វីដែលគេទទួលបាន។ ប្រសិនបើពួកគេមើលឃើញយើងព្យាយាមបង្ករបរិយាកាសល្អដល់សមាជិកគ្រួសារ នោះពួកគេនឹងអាចធ្វើតាមទង្វើល្អៗទាំងនោះ។ ឪពុកម្តាយឆ្លាតតែងតែសាងគំរូល្អដល់កូនបន្តិចម្តងៗក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃឳ្យពួកគេក្លាយជាមនុស្សល្អក្នុងសង្គម។

(ដកស្រង់ពីមេរៀនជីវិត)