នៅសោឡមហានគរ
មានស្តេចមួយព្រះអង្គសោយរាជ្យសម្បត្តិគឺព្រះបាទយសវិមលរាជ។
ព្រះអង្គមានមហេសីពីរព្រះអង្គ។
មហេសីទី១មាននាមចន្ទទេវី
និងមហេសីទី២នាមឆន្ទា។
មហេសីទាំងពីរពុំមានបុត្រដូចគ្នាក៏ធ្វើពិធីសុំបុត្រ។
អាស្រ័យដោយនាងចន្ទទេវីប្រឹងធ្វើបុណ្យ
រក្សាសីល
ព្រះឥន្ទក៏បានទៅយាងព្រះពោធិសត្វឱ្យមកចាប់បដិសន្ធិនៅផ្ទៃនាង។
ចំណែកនាងឆន្ទាពុំបានរក្សាសីលអ្វីសោះ
នាងបានត្រឹមតែបូជាផ្កា
ម្លូស្លាដល់ព្រះដើមជ្រៃ
ទើបបានទេពធីតារក្សាដើមជ្រៃយាងមកចាប់បដិសន្ធិក្នុងផ្ទៃនាង។
នៅយប់ដែលព្រះពោធិសត្វយាងមកចាប់បដិសន្ធិនៅក្នុងផ្ទៃនាងចន្ទទេវី
នាងបានយល់សប្តិឃើញរាហូពាំព្រះចន្ទមកថ្វាយព្រះនាង។
ព្រះនាងស្រវាចាប់ព្រះចន្ទភ្លឺថ្លាក៏ក្លាយទៅជាស្រអាប់ទៅវិញ
ហើយបាត់នៅក្នុងដៃនាង។
ទើបព្រឹកឡើង
នាងបានយកដំណឹងនេះមកទូលព្រះបាទយសវិមលរាជ។
ព្រះអង្គបានឱ្យហោរមកគន់គូរបានសេចក្តីថាព្រះនាងនឹងមានព្រះរាជបុត្រាមួយព្រះអង្គមានរូបឆោមលោមពណ៌ល្អណាស់
ព្រមទាំងមានអំណាចចេស្តានឹងបានសោយរាជ្យស្នងព្រះបិតា។
នៅពេលដែលឮទំនាយនេះ
នាងឆន្ទាមានសេចក្តីច្រណែនក៏បានទៅរកគ្រូស្នេហ៍យាយស្មេធាមកសែកឱ្យព្រះបាទយសវិមលរាជស្រឡាញ់តែនាង
ទើបនាងអុជអាលស្តេចឱ្យដេញនាងចន្ទទេវីចេញពីព្រះបរមរាជវាំងទៅរស់នៅក្នុងព្រៃ។
ព្រះនាងចន្ទទេវីក៏ចេញពីវាំងទៅរស់នៅក្នុងព្រៃ
ហើយបានយាយចាស់ម្នាក់ជួយយកអាសា។
នាងនៅជាមួយដូនចាស់នោះ
រហូតប្រសូតបានស័ង្ខមួយ
ទើបដាក់ព្រះនាមថា
«ខ្យងស័ង្ខ»។
ចំណែកនាងឆន្ទាវិញក៏បានប្រសូតបានបុត្រីមួយដាក់ព្រះនាមថា«ឆន្ទី»។
លុះព្រះជន្មបាន៣ឆ្នាំ
នៅពេលដែលនាងចន្ទទេវីចេញទៅរកឧសក្នុងព្រៃ
ខ្យងស័ង្ខ
តែងតែចេញមកពីក្នុងស្រោមជួយធ្វើការម្តាយជាប្រក្រតី។
បញ្ហានេះបណ្តាលឱ្យនាងចន្ទទេវីមានមន្ទិលសង្ស័យយ៉ាងខ្លាំង។
នៅថ្ងៃមួយ
នាងបានប្រើល្បិចជាហាលស្រូវរួចចេញទៅក្រៅ
ខ្យងស័ង្ខនឹកស្មានថាម្តាយទៅបាត់ក៏ចេញពីក្នុងស្រោមមកជួយដេញមាន់។
ព្រះនាងឃើញបុត្រមានរូបឆោមលោមពណ៌ល្អ
ក៏ស្ទុះចេញមកពីកន្លែងដែលបានពួនមកចាប់ឱបបុត្រ។
ព្រះនាងបានវាយកម្ទេចស្រោមខ្យងនោះចេញ។
ក្រោយមកអាណាប្រជានុរាស្ត្រទាំងឡាយបានដឹងថាព្រះនាងជាអតីតអគ្គមហេសីព្រះរាជាក៏នាំគ្នានាំដង្វាយមកថ្វាយទ្រង់ជាហូរហែ។
ចំណែកនាងឆន្ទាដែលបានដឹងដំណឹងនេះ
ព្រះនាងមិនសប្បាយព្រះទ័យទេក៏នាំដំណឹងនេះទៅកាឡៃថ្វាយព្រះរាជាថាព្រះនាងចន្ទទេវីមានសហាយ
ទើបទូលស្តេចឱ្យយកខ្យងស័ង្ខទៅពិឃាតចោល។
ស្តេចយសវិមលរាជ
ក៏បញ្ជាឱ្យពេជ្ឈឃាតយកខ្យងស័ង្ខទៅសម្លាប់ចោលមួយរំពេច។
ពេជ្ឈឃាតយកអាវុធកាប់ខ្យងស័ង្ខ
តែគួរឱ្យអស្ចារ្យណាស់អាវុធទាំងនោះក៏ប្រែជាអាហារសម្រាប់ព្រះអង្គទៅវិញ។
ពេជ្ឈឃាតក៏ខ្លាចថ្វាយបង្គំព្រះពោធិសត្វ។
ព្រះមហាក្សត្រក៏បញ្ញាឱ្យគេយកព្រះរាជកុមារចងផ្អោបជាមួយថ្ម
រួចយកទៅពន្លិចក្នុងទឹកសមុទ្រ។
ព្រះនាងចន្ទទេវីមិនឃើញបុត្រអណ្ដែត
ស្មានតែបុត្រសុគត
ព្រះនាងក៏ទួញសោកយ៉ាងខ្លាំង។
(សូមរង់ចាំអានវគ្គទី២
ដែលជាវគ្គបន្ត)
No comments:
Post a Comment